روز دوشنبه ساعت 5 عصر

با دلی آرام و خیالی آسوده مشغول چیدمان کتابها بودم

که....

این تصویر و بسی تاریکتر ازین در برابرم قد علم کرد

بی درنگ منتظر حضور نکیر و منکر از پشت ستون یا گوشه های سقف بودم

و چاره جویی جهت نجات ازین ظلمات

 صدایی آشنا شنیده شد

(خانم ابراهیمی برق قطع شد؟)

خدا را شاکرم  که جای تیر،دی نبود

وگرنه مرا نه مجالِ قرار بود ونه فرار

(یا نور، شب اولِ قبر برق اضطراری ما را قطع نفرما

پروردگار، تمنایی دیگر

امثال کتابخانه ما را به مرز استاندارد نزدیک تر بفرما)

آمین رو بلند بگو